การเปลี่ยนแปลงใหม่ต่าง ๆ ในพระราชบัญญัติสาธารณสุขแห่งรัฐนิวเซาท์เวลส์ 2010 (NSW Public Health Act 2010)

เมื่อไม่นานมานี้ รัฐสภาแห่งรัฐนิวเซาท์เวลส์ได้อนุมัติร่างพระราชบัญญัติสาธารณสุข 2017 (ฉบับทบทวน) ที่มีการแก้ไขมาตราที่ 79 (s79) ของพระราชบัญญัติสาธารณสุข 2010 ซึ่งการแก้ไขนี้ บังคับใช้เมื่อวันที่ 18 ตุลาคม 2017

การยกเลิกข้อกำหนดเกี่ยวกับการเปิดเผย

สำหรับคนที่มีโรคติดต่อทางเพศสัมพันธ์หรือมีภาวะของโรค กฎหมายไม่ได้บังคับให้พวกเขาต้องเปิดเผยว่าเป็นโรคก่อนการมีเพศสัมพันธ์อีกต่อไป ซึ่งองค์กร ACON และบริษัท HALC ให้สนับสนุนข้อกำหนดนี้อย่างจริงจังด้วยเหตุผลหลายประการดังนี้

• ประการแรก ข้อบังคับให้ต้องเปิดเผยได้กำหนดความรับผิดชอบทางกฎหมายเพื่อป้องกันการแพร่เชื้อ HIV ให้กับบุคคลฝ่ายหนึ่งแทนที่จะตีกรอบไว้ในบริบทของการรับผิดชอบร่วมกันทั้งสองฝ่าย
• ประการที่สอง การเปิดเผยสถานะไม่ได้เป็นเครื่องป้องกันการแพร่เชื้อที่เชื่อถือได้
• ประการที่สาม ประชาชนที่ติดเชื้อ HIV มีแรงจูงใจสูงในการป้องกันการแพร่เชื้อ HIV แต่กฎหมายนี้ระบุเป็นนัยว่าไม่เป็นเช่นนั้น
• ประการสุดท้าย การยกเลิกข้อบังคับเกี่ยวกับการเปิดเผยสถานะนี้ ได้ทำให้รัฐนิวเซาท์เวลส์มีการปฏิบัติสอดคล้องกับรัฐและมณฑลอื่น ๆ ทั้งหมดในออสเตรเลีย

ข้อกำหนดให้ใช้ความระมัดระวังอย่างเหมาะสม

แทนการเปิดเผยสถานะการติดโรค การแก้ไขกฏหมายนี้กำหนดให้คนที่ทราบว่า ตัวเองมีโรคติดต่อทางเพศสัมพันธ์หรือมีภาวะของโรคตามที่กำหนดในรายการ หรือตามที่ต้องแจ้งเตือนนั้น ให้พวกเขาใช้ความระมัดระวังอย่างเหมาะสมเพื่อป้องกันไม่ให้มีการแพร่โรคไปสู่ผู้อื่น

โทษสูงสุดสำหรับการละเมิดข้อกำหนดนี้ มีโทษหนักถึง 100 แต้มโทษ (เท่ากับค่าปรับ 11,000 ดอลลาร์) หรือโทษจำคุกมากถึงหกเดือน หรือทั้งจำทั้งปรับ

ข้อกำหนดมีดังต่อไปนี้

      มาตราที่ 79 ความรับผิดชอบต่าง ๆ ของบุคคลเกี่ยวกับภาวะของโรคหรือโรคติดต่อทางเพศสัมพันธ์

      (1) บุคคลที่ทราบว่า เขาหรือเธอมีภาวะของโรคหรือโรคติดต่อทางเพศสัมพันธ์ตามที่กำหนดในรายการหรือตามที่ต้องแจ้งเตือนนั้น จำเป็นต้องใช้ความระมัดระวังอย่างเหมาะสมเพื่อป้องกันไม่ให้มีการแพร่ภาวะของโรคหรือโรคไปสู่ผู้อื่น

      โทษสูงสุด100 แต้มโทษ หรือจำคุก 6 เดือน หรือทั้งจำทั้งปรับ

การบังคับใช้พระราชบัญญัติฉบับนี้

มาตรานี้บังคับใช้กับบุคคลที่ทราบว่า พวกเขามีโรคที่ต้องแจ้งเตือนหรือภาวะของโรคทางการแพทย์ตามรายการที่กำหนดซึ่งเกี่ยวข้องกับโรคติดต่อทางเพศสัมพันธ์ ถึงแม้ว่ามาตรการทางสาธารณสุขจะสนับสนุนให้คนรับผิดชอบร่วมกันเพื่อให้มีเพศสัมพันธ์ที่ปลอดภัยมากขึ้น แต่ภายใต้กฎหมายนี้ บุคคลที่มีภาวะของโรคเป็นบุคคลที่ต้องรับผิดชอบตามกฎหมายในการใช้ความระมัดระวังอย่างเหมาะสม

ขอบเขตของข้อกำหนดนี้

ยังมีความไม่แน่นอนบางอย่างว่า ภาวะของโรคต่าง ๆ เพิ่มเติมใดบ้างที่อาจกำหนดอยู่ในกฎหมายใหม่นี้ ภาวะของโรคจะต้องเป็นโรคติดต่อที่ต้องแจ้งเตือนหรือภาวะของโรคทางการแพทย์ตามรายการที่กำหนด ซึ่งเกี่ยวข้องกับโรคติดต่อทางเพศสัมพันธ์

ในขณะที่เขียนบทความนี้ ‘โรคที่ต้องแจ้งเตือน’ ตามรายการที่ 2 ของพระราชบัญญัติฉบับนี้ คือ

• กลุ่มภาวะภูมิคุ้มกันเสื่อม (AIDS)
• โรคซิฟิลิส

ในขณะที่เขียนบทความนี้ ‘ภาวะของโรคทางการแพทย์ตามรายการที่กำหนด’ ตามรายการที่ 1 ของพระราชบัญญัติฉบับนี้ ได้แก่

• โรคไวรัสตับอักเสบเฉียบพลัน
• โรคหนองในเทียม
• โรคหนองใน
• โรคไวรัสตับอักเสบ เอ บี ซี ดี และอี
• การติดเชื้อไวรัสภูมิคุ้มกันเสื่อมในคน (HIV)
• โรคฝีมะม่วง (LGV)
• โรคบิดจากเชื้อชิเกลลาหรือโรคบิดไม่มีตัว

จะถือว่าเป็นความผิดเฉพาะ หากโรคติดต่อที่ต้องแจ้งเตือนหรือภาวะของโรคทางการแพทย์ตามรายการที่กำหนดเป็นโรคที่ติดต่อทางเพศสัมพันธ์ ด้วยเช่นกัน อย่างไรก็ตามมาตราที่ s79 ไม่ได้ระบุอย่างเจาะจงถึงการแพร่เชื้อผ่านการร่วมเพศ ซึ่งแตกต่างจากกฎหมายฉบับเดิมที่ระบุถึงการแพร่เชื้อผ่านการร่วมเพศและการร่วมเพศตามคำจำกัดความ

ข้อกำหนดใหม่อาจระบุรูปแบบอื่น ๆ ของการแพร่เชื้อตามภาวะของโรคที่เกี่ยวข้องและกำหนดให้ใช้ความระมัดระวังอย่างเหมาะสม ตัวอย่างเช่น ในระหว่างการตั้งครรภ์ การคลอดบุตร การให้นมลูกจากอกแม่ หรือการใช้อุปกรณ์การฉีดยา

ในอดีต กฎหมายระบุถึง ‘โรคติดต่อทางเพศสัมพันธ์’ ซึ่งมีความหมายเฉพาะ และยังได้ยกเว้นบางโรค เช่น โรคไวรัสตับอักเสบซี ที่ถึงแม้ว่าอาจจะติดต่อได้ผ่านเพศสัมพันธ์ แต่ไม่จัดอยู่ในประเภท ‘โรคติดต่อทางเพศสัมพันธ์’ ในขณะที่โรคไวรัสตับอักเสบซี โดยทั่วไปแล้วไม่ได้รับการพิจารณาว่า เป็นโรคติดต่อทางเพศสัมพันธ์ในอดีต เพราะโรคไวรัสตับอักเสบซี อาจจะแพร่เชื้อในสภาพแวดล้อมทางเพศได้เฉพาะบางกรณีเท่านั้น แต่ก็อาจถูกระบุไว้ในขอบเขตของข้อกำหนดใหม่นี้

อย่างไรก็ตาม ในเอกสารฉบับสรุปที่ออกโดยกระทรวงสาธารณสุขแห่งรัฐนิวเซาท์เวลส์ ซึ่งระบุถึงมาตราที่ s79 โดย กระทรวงฯ ได้สรุปรายการภาวะของโรคต่าง ๆ ภายใต้มาตรานี้ ในเอกสารฉบับสรุปของกระทรวงฯ มีขอบเขตที่แคบลง ภาวะของโรคต่าง ๆ ที่ระบุในรายการ ได้แก่ โรคหนองในเทียม โรคหนองใน โรคซิฟิลิส โรคฝีมะม่วง โรคไวรัสตับอักเสบบี และเชื้อ HIV คุณสามารถอ่านเอกสารฉบับสรุปนี้ได้ที่เว็บไซต์ของ NSW Health ที่นี่

สิ่งใดที่ถือว่าเป็นการใช้ความระมัดระวังอย่างเหมาะสม

สิ่งที่ถือว่าเป็นการใช้ ‘ความระมัดระวังอย่างเหมาะสม’ ต่อการแพร่กระจายของโรคเหล่านั้น ไม่ได้กำหนดไว้ในพระราชบัญญัติฉบับนี้ ในกรณีที่บุคคลหนึ่งถูกตั้งข้อหาว่า ทำความผิดนี้และถูกดำเนินคดีนั้น สิ่งที่ถือว่าเป็นการใช้ ‘ความระมัดระวังอย่างเหมาะสม’ ในการยับยั้งการแพร่กระจายของโรค อาจถูกนำมาตีความโดยศาลตามรูปการณ์ต่าง ๆ ของคดี ซึ่งยังไม่ชัดเจนว่า ศาลจะตีความหัวข้อนี้กว้างหรือแคบเพียงใด

สิ่งที่ถือว่าเป็นการใช้ความระมัดระวังอย่างเหมาะสมจะขึ้นอยู่กับปัจจัยหลายประการ รวมถึง ประเภทของโรค บริเวณที่มีการติดเชื้อบนร่างกาย ประเภทของกิจกรรมทางเพศหรือกิจกรรมอื่น ๆ และการติดเชื้อประเภทอื่นในบุคคลที่ติดเชื้อหรือในคู่นอนของผู้ที่ติดเชื้อ

ในขณะที่เขียนบทความนี้ หลักฐานทางการแพย์และทางวิทยาศาสตร์ รวมถึงคำแนะนำจาก NSW Health ระบุว่า การใช้ความระมัดระวังอย่างเหมาะสมเพื่อป้องกันการแพร่เชื้อ HIV ตามมาตราที่ s79 นั้นอาจได้แก่

• กำลังกินยาปฏิชีวนะตามที่แพทย์สั่งสำหรับโรคติดต่อทางเพศสัมพันธ์ที่เกิดจากเชื้อแบคทีเรีย หรือ
• ใช้ถุงยางอนามัย หรือ
• สำหรับเชื้อ HIV มีปริมาณเชื้อไวรัส HIV น้อยกว่า 200 ตัว/มิลลิลิตร ซึ่งปกติเป็นผลมาจากการได้รับการรักษาที่มีประสิทธิภาพ หรือ
• สำหรับเชื้อ HIV การขอทราบและการได้รับการยืนยันจากคู่นอนว่า พวกเขากำลังกินยาต้านไวรัส HIV ก่อนการสัมผัสเชื้อ (PrEP) หรือ
• สำหรับโรคไวรัสตับอักเสบบี การขอทราบและการได้รับการยืนยันจากคู่นอนว่า พวกเขามีภูมิคุ้มกันโรคไวรัสตับอักเสบบี (เช่น ได้รับการฉีดวัคซีนหรือเคยติดเชื้อมาก่อน)

ข้อมูลเพิ่มเติมเกี่ยวกับการแพร่เชื้อ HIV ทางเพศสัมพันธ์ และกฎหมายสามารถหาอ่านได้ในบทความ MJA โดย Boyd M, Cooper D, Crock EA, และท่านอื่น การแพร่เชื้อ HIV ทางเพศสัมพันธ์และกฎหมาย เรื่องถ้อยแถลงความเห็นพ้องทางการแพทย์ของออสเตรเลีย วารสารการแพทย์ Med J Aust 2016 ฉบับที่ 205 หน้า 409-412

ข้อมูลนี้ ได้รับมาเมื่อเริ่มมีเสนอการแก้ไขกฏหมายสู่รัฐสภา อย่างไรก็ตาม ไม่มีสิ่งใดรับประกันได้ว่า ศาลจะเห็นชอบด้วยหรือไม่

เราขอแนะนำให้ประชาชนที่ใช้ชีวิตอยู่กับเชื้อ HIV ให้ปรึกษาเรื่องสิ่งที่ถือว่าเป็นการใช้ความระมัดระวังอย่างเหมาะสมกับแพทย์ที่รักษาและคู่นอนของพวกเขา ซึ่งอาจเป็นไปได้ว่า สิ่งที่ถือว่าเป็นการใช้ความระมัดระวังอย่างเหมาะสมในเวลาหนึ่ง อาจไม่เหมาะสมสำหรับอีกเวลาหนึ่งก็ได้ ขึ้นอยู่กับสถานการณ์เฉพาะของบุคคล นอกจากนี้ ยังมีเรื่องความก้าวหน้าในด้านความรู้ทางการแพทย์และทางวิทยาศาสตร์ที่มีผลต่อสิ่งที่ถือว่าเป็นการใช้ความระมัดระวังอย่างเหมาะสมเกี่ยวกับ HIV และภาวะของโรคอื่น ๆ อีกด้วย

เนื่องจากกฎหมายไม่ได้บังคับใช้อย่างเจาะจงกับเชื้อ HIV สิ่งที่ถือว่าเป็นการใช้ความระมัดระวังอย่างเหมาะสมจึงขึ้นอยู่กับภาวะของโรคที่เป็น

หากคุณถูกตั้งข้อหาว่า ทำความผิดตามมาตราที่ s79 ของพระราชบัญญัติสาธารณสุข 2010 นี้ คุณควรขอรับคำแนะนำทางกฎหมายทันที

การเปิดเผยไม่ใช่คำแก้ตัว

คนที่เปิดเผยสถานะ HIV ของพวกเขา อาจยังคงถูกตั้งข้อหาว่า ทำความผิดได้ตามมาตราใหม่ ไม่มีข้อกำหนดใด ๆ สำหรับสถานการณ์ที่บุคคลตัดสินใจจะมีเพศสัมพันธ์โดยไม่ใช้ความระมัดระวังอย่างเหมาะสมเพื่อป้องกันการแพร่เชื้อหลังจากที่ตนเปิดเผยว่า มีเชื้อ HIV แล้ว แต่อาจยังคงมีการตั้งข้อหาได้ แม้ในสถานการณ์ที่บุคคลที่มีเชื้อ HIV ได้แจ้งให้คู่นอนทราบถึงความเสี่ยงของการแพร่เชื้อ และบุคคลอีกฝ่ายก็ยอมรับต่อความเสี่ยงอย่างสมัครใจ และในกรณีที่ไม่มีการแพร่เชื้อ HIV เกิดขึ้นก็ตาม

ขั้นตอนต่าง ๆ ที่เราสามารถปรับปรุงสุขภาพทางเพศของตัวเราและคู่นอนได้

การป้องกันการแพร่เชื้อของภาวะต่าง ๆ ที่สามารถติดต่อทางเพศสัมพันธ์ได้ ควรเป็นเรื่องของความรับผิดชอบร่วมกัน บุคคลที่มีหรือสงสัยว่า มีภาวะของโรคที่สามารถติดต่อทางเพศสัมพันธ์ได้ รวมถึงบุคคลที่มีความเสี่ยงในการติดเชื้อจากภาวะของโรคที่สามารถติดต่อทางเพศสัมพันธ์ได้นั้น ควรใช้ความระมัดระวังอย่างเหมาะสมในการหลีกเลี่ยงการแพร่เชื้อหรือการติดเชื้อ

มีขั้นตอนต่าง ๆที่เราสามารถป้องกันการแพร่เชื้อของโรคติดต่อทางเพศสัมพันธ์และปรับปรุงสุขภาพทางเพศของตัวเราและคู่นอนได้โดย

• เข้ารับการตรวจบ่อย ๆ หรือตรวจเป็นประจำ (4 ครั้งต่อปี) สำหรับโรคติดต่อทางเพศสัมพันธ์ (และตรวจปริมาณเชื้อไวรัสหากคุณติดเชื้อ HIV) ซึ่งขึ้นอยู่กับจำนวนคู่นอนที่คุณมี ไม่ว่าสถานะ HIV ของคุณจะเป็นอย่างไร หรือมีวิธีการป้องกันอย่างไร
• พูดคุยอย่างจริงใจและเปิดเผยกับคู่นอนของคุณ (ไม่ว่าจะเป็นทางออนไลน์ ทางแอปพลิเคชัน หรือคุยกันแบบต่อหน้า) เกี่ยวกับวิธีการที่คุณสามารถให้ความสุขแก่กันได้ในขณะที่ลดความเสี่ยงไปด้วย
• ขึ้นอยู่กับชนิดและบริเวณที่เกิดภาวะของโรค ให้สื่อสาร เจรจา และหากเหมาะสม ให้ปรับเปลี่ยนกิจกรรมทางเพศกับคู่นอนของคุณทุกคนเพื่อลดความเสี่ยงของการแพร่เชื้อ
• โรคติดต่อทางเพศสัมพันธ์ส่วนใหญ่สามารถรักษาได้ หากคุณได้รับการตรวจวินิจฉัยว่า เป็นโรคติดต่อทางเพศสัมพันธ์ การเข้ารับการรักษาตั้งแต่เนิ่น ๆ เป็นสิ่งที่สำคัญต่อสุขภาพทางเพศของคุณ  รวมทั้งลดการแพร่เชื้อไปสู่คู่นอนของคุณด้วย
• หากคุณกำลังรับการรักษาโรคติดต่อทางเพศสัมพันธ์ เป็นเรื่องสำคัญที่จะพักเรื่องเพศไว้และพูดคุยกับผู้ให้บริการดูแลสุขภาพทางเพศของคุณว่า คุณควรพักการมีเพศสัมพันธ์นานเท่าใด
• หากคุณติดเชื้อ HIV โปรดหารือกับแพทย์ผู้รักษาของคุณเกี่ยวกับสิ่งที่ถือเป็นการใช้ความระมัดระวังอย่างเหมาะสมสำหรับคุณ ในกรณีที่คุณถูกตั้งข้อหาว่า ทำความผิด บันทึกของแพทย์เกี่ยวกับการขอคำปรึกษาดังกล่าวอาจนำมาใช้เป็นหลักฐานทางคดีได้
• เลือกวิธีการป้องกันแบบผสมผสานกันที่ใช้ได้ผลสำหรับคุณ เช่น การใช้ถุงยางอนามัยเวลามีเพศสัมพันธ์ทางทวารหนักหรือช่องคลอด การควบคุมระดับเชื้อไวรัสให้เหลือน้อยกว่า 200 ตัว/มิลลิลิตร กินยา PrEP หรือหากคุณมีเชื้อ HIV คุณต้องได้รับคำยืนยันว่า คู่นอนของคุณกินยา PrEP อยู่
• หากคุณได้รับเชื้อ HIV โปรดกินยาต้านไวรัส HIV (PEP) หลังการสัมผัสเชื้อภายใน 72 ชั่วโมง